Autorka: Magdalena Żukowska-Bąk, uchowruch.pl

Podczas spotkań i warsztatów często dostaję pytanie dotyczące tego, jak pomóc dzieciom, by radziły sobie z własnymi uczuciami. Długo szukałam właściwej odpowiedzi.

Otóż, zanim zaczniemy pomagać dzieciom, zwróćmy uwagę na siebie samych. Nim zaczniemy się zastanawiać: co jest nie tak z moim dzieckiem, obejrzyjmy swoje ciemne zakamarki. Uporządkowanie własnych relacji, zgoda z samym sobą, przepracowanie traum to bardzo trudna i mozolna praca. Trwa długo. Jest bolesna. O wiele łatwiej powiedzieć: moje dziecko jest niegrzeczne, to wpływ kolegów, to wpływ Internetu, gier, taki ma charakter… STOP. Najpierw TY. Przecież podczas lotu samolotem stewardessa mówi, że w razie rozszczelnienia kabiny, matka lub ojciec najpierw zakładają maseczkę tlenową sobie, później dziecku. Dlaczego? Bo rodzic decyduje o swojej pociesze, bo żeby je uratować najpierw powinien zadbać o siebie. W procesie wychowania to Ty odgrywasz najważniejszą rolę.

Dziecko nie uczy się poprzez nakazy, kary i nagrody. Ono czyta między wierszami, naśladuje zachowania, powiela relacje. Nie ma dymu bez ognia. Nie ma reakcji bez bodźca. Warto zastanowić się co nim jest. Oczywiście nie można uogólniać problemów, jakie pojawiają się w trakcie wychowania dzieci. Nie wszystko wynika z nas, ale według mojej teorii lwia ich część. Oczywiście jeżeli dziecku towarzyszą zaburzenia rozwojowe typu ADHD, nadpobudliwość psychoruchowa i inne, to objawy są nasilone i często niewspółmierne do problemu. Niemniej warto przyjrzeć się samemu sobie. Jeśli coś Cię niepokoi umów się z dobrym terapeutą. Może się okazać, że problem jest tam, gdzie go nigdy nie szukałeś.

Spotkania poświęcone dziecięcym uczuciom, emocjom i rozwojowi lubię najbardziej. Są niezwykle intrygujące. Wasza kreatywność zawsze mnie zaskakuje. Gdy mówię o tym, że dzieci, gdy się dobrze czują, to dobrze się zachowują zgodnie potakujecie kiwając głowami.

Przyznaj się ile razy było tak, że słuchając swojego dziecka, które wyklina na swoją koleżankę mówisz: „Na pewno tak nie myślisz…”, albo „Nie masz powodu, aby aż tak się wściekać”. Zaprzeczanie uczuciom ich nie zmieni. Mało tego, dezorientuje dzieci i zezłości. Szczerze? Mnie też. Jak mówię, że jestem wściekła, to jestem. I tyle. Zrozum. Słuchaj. Nie zaprzeczaj. Pamiętam jak na jednym ze spotkań, mama nastolatka powiedziała do mnie: ”Wiem, że inne matki tak robią, ale ja na pewno nie.” Powiedziałam jej wtedy, że jesteśmy tylko ludźmi. Każdy z nas ma określoną wytrzymałość, może się zdenerwować. To, że ja z Wami rozmawiam nie znaczy, że zawsze się przy swoich dzieciach pilnuję. Czasem i ja się zapominam. To normalne. Ludzkie. Chodzi o to, aby nie przesadzać, aby przyjrzeć się sobie. Wiesz jak najlepiej to zrobić? Zamienić się rolami. Wczuj się w sytuację własnego dziecka. Postaw się na jego miejscu. I teraz: rodzic wie lepiej, czy jest ci gorąco, czy zimno, mimo że sam ma krótki rękaw, to tobie i takzakłada czapkę. Wie, czy jesteś głodny, bo przecież dziś mało zjadłeś i czy chcesz czy nie, wciska ci obiad, zmusza cię do włożenia spodni, których nie lubisz.

Jeśli dziecko ma mocny charakter, to będzie się buntować i przejdzie w stan walki, jeśli jest podatne na wpływy, całe życie ktoś inny będzie podejmował za nie decyzje.