Anna Machacz

Zawsze poruszały mnie opowieści o wrażliwych bohaterach – samotnych, smutnych, czasem wykluczonych i potrzebujących wsparcia. Wylałam morze łez nad Dziewczynką z zapałkami – ta historia wciąż mieszka gdzieś głęboko we mnie.

Od dziecka marzyłam, by być Anią z Zielonego Wzgórza. Gdybym mogła stać się postacią literacką, wybrałabym właśnie ją – impulsywną, wierną, piegowatą marzycielkę. Może to nie przypadek, że pierwsza farba na moich włosach przypominała kolor jej warkoczy?

A skoro mowa o bajkach… wożę ze sobą miotłę. Bo czarownice też mają swoje miejsce w moim sercu.

Aleksandra Głusek

Jako dziecko uwielbiałam „Tajemniczy Oqród” i po latach uświadomiłam sobie, że jest i zawsze był we mnie pierwiastek Mary Lennox, która poznając chłopca z niepełnosprawnością ruchową z całego serca chciała mu pomóc, kochała naturę i tylko w jej otoczeniu czuła się szczęśliwa. Jaką postacią z bajki chciałabym być? Żadną. Najbardziej lubię bycie po prostu Olą, ale cenię wartości, które płyną z historii bohaterów moich ulubionych dziecięcych książek – „Muminków”, „Alicji z Krainy Czarów”, „Tajemniczego Ogrodu”, wielu baśni i bajek, wierszy, które od zawsze sprawiały, że byłam trochę tu – a trochę tam, po drugiej stronie książki.

Daria Kaźmierczyk-Romańczyk

Moją ulubioną książką jest A królik słuchał autorstwa Cori Doerrfeld. To opowieść, która z jednej strony mówi o stracie – nagłej i niespodziewanej – a z drugiej pokazuje, jak wielkie znaczenie ma obecność i wsparcie.

Tym, co urzeka mnie najbardziej, jest jej prostota połączona z głębią przekazu. Taylor, główny bohater, otrzymuje pomoc od wielu zwierząt – każde coś mówi, doradza, instruuje… Ale nikt nie słucha.

I dopiero wtedy, gdy pojawia się królik, który po prostu jest i słucha, Taylor może poczuć ulgę. Dla mnie ten królik to symbol – wrażliwego człowieka, uważnego przyjaciela, a także psychologa.

Bo prawdziwa pomoc zaczyna się nie od mądrych słów, ale od cichej obecności i gotowości do wysłuchania. I właśnie takim „królikiem” chcę być – dla innych.

Kamila Golec

Książka z dzieciństwa, która wzbudzała we mnie poczucie siły i dodawała otuchy to „Cudowna broń” estońskiego autora Elara Kuusa z ilustracjami Raivo Järvi. Historia jest taka – trzej zajęczy bracia, Większy, Mniejszy i Najmniejszy,  muszą zmierzyć się z przerażającym Rozbójnikiem Czarną Maską, który ukradł zaczarowaną kapustę – jedyne źródło pożywienia zajączków i ich mamy. Jak to zwykle w bajkach bywa, w podróż po utracone dobro udali się najpierw starsi bracia. Ale, kiedy nie wrócili do domu, mama zajęczyca musiała posłać na ratunek najmłodszego syna. Nie miała jednak dla niego miecza ani zbroi… Dała mu więc inną broń – potężniejszą niż jakakolwiek oręż – pocałowała go „tak mocno, że aż echo w lesie odpowiedziało”. Kiedy Zajączek stanął przed złym Rozbójnikiem śpiewając: „W puch zetrę każdego, kto się o moją osobę pokusi…. obroni mnie buziak mamusi”, ten pierwszy raz w życiu poczuł strach przed ową tajemniczą bronią, której nie znał, a której moc musiała być przecież ogromna, skoro taki maluch nie bał się stanąć z nim do walki. Finał znacie – Najmniejszy przegonił Rozbójnika, uwolnił braci i razem odzyskali kapustę. Buziak mamusi ma siłę. Dla mnie już na zawsze największą. A ta historia – supermoc, która wpłynęła na moje życie.